Niektórzy z naszych znajomych pukają się w głowę za każdym razem, gdy wymieniamy się planami na wakacyjne wyjazdy. Większość bowiem wybiera jakieś resorty, w najgorszym przypadku hotele 4-gwiazdkowe. Generalnie prym wiodą miejsca z basenem, jadłodajnią pod nosem, czymś do podreptania tuż za rogiem, wśród tłumów innych turystów i w cieniu bogatej zabudowy.

Albo zwiedzanie. Szaleńcze biegi pomiędzy budynkami, straganami, wzdłuż ulic. Wielki maraton z turystami różnej maści i narodowości. To za parasolką, to za chorągiewką, żółtą czapką. Masowe, objazdowe zwiedzanie też nie jest dla nas. Po pierwsze, Ślubnemu flaki się przewracają na samą myśl o czymś, co przypomina biegi po Pampelunie. Tyle, że bez byka. Ale z tą samą zajadłością i szaleństwem w oczach. Ja natomiast, wolę zwiedzanie we własnym tempie, dostosowanym do naszej trójki. Poza tym, staramy się minimalizować wakacyjny stres, o którym pisałam TUTAJ

 

Wiesz jak to z dzieckiem. Dwadzieścia razy trzeba gdzieś przystanąć. Zjeść, napić się, przebrać, zjeść, znów przebrać. Pewne miejsca nie zdają egzaminu, jak zamkowe wnętrza. Z miejsca nasz Berbeć zrobiłby tam przemeblowanie i zwiał nam do lochów 😉 Gdzieś może być za ciepło, gdzie indziej za zimno... Więc zamiast ostentacyjne przewracać oczami i liczyć do 10, po prostu nie pakujemy się na siłę.  Z dbałości o komfort własny i cudzy.

Czasem mamy ochotę poleżeć tyłkami do góry. Innym razem coś obejrzeć. Ale to my chcemy dyktować warunki, kiedy i gdzie. A tego zorganizowany wyjazd objazdowy niestety nie bierze pod uwagę. Dlatego takim atrakcjom mówimy stanowcze nie. Przynajmniej na tą chwilę.

Dla nas wypoczynek, to zmiana klimatu dosłownie. Ponieważ na co dzień funkcjonujemy w mieście, z zegarkiem w ręku, w poszukiwaniu mniej zatłoczonego miejsca, na wakacje wybieramy coś ustronnego. Im większe odludzie, tym lepiej. Nas takie miejsca oczarowują bez dwóch zdań.

Sklepów do szczęścia nie potrzebujemy. Grunt, żeby było gdzie kupić podstawowe produkty, jeśli zajdzie taka potrzeba. Ale bez obsesyjnego shoppingu. Wiesz nie mam tak, że jak dziennie nie wyrobię normy w zakupach, to mi ciśnienie skacze.

Jeśli jest co zwiedzić, to fajnie. Jeśli nie, nie szkodzi. Potrafimy się sobą zająć i nie nudzić przy braku lawiny bodźców z zewnątrz 😌 Nie musimy mieć tv, basenu z jackuzzi i all inclusive. Za to bardzo cenimy sobie ładne widoki, otwartą przestrzeń, świeże powietrze i brak hałaśliwych sąsiadów.

Brzmi geriatrycznie? Może. Ale my wolimy na wakacjach niespiesznie smakować życie. Totalnie się przy tym wylogowujemy z sieci. Ja zabieram książki, a Ślubny cały zestaw wędkarski (i upychamy gdzieś pomiędzy zabawki 😅 ). Wreszcie jest szansa na wszystko, co tak bardzo lubimy, a na co zwykle brakuje nam czasu.

Uczestniczyłam kiedyś w szkoleniu, na którym dowiedziałam się, że najlepszą i najefektywniejszą formą działania, jest działanie systematyczne (rozłożone na system małych kroków) oraz podzielone tematycznie. Niestety nie da się wszystkich planów zaraz wprowadzić w życie. Bo albo się zniechęcimy, albo znudzimy, albo po prostu rzucimy to w diabły ot tak. Bo przecież doba ma tylko 24 godziny. 

Ale... 

Jeśli dogadamy się ze sobą, że w tym miesiącu zajmę się swoim domem i  popracuję nad wyglądem, natomiast w przyszłym przeczytam zaległe lektury i przypomnę sobie angielski, ma już większe szanse powodzenia. Dlatego lubię plan działania oparty o podziały. U mnie są to wyzwania. 

Właśnie zaplanowałam sobie kolejne. Będę pisać codziennie. Może nie codziennie da się to opublikować. Ale chcę pisać. Niech mi to wejdzie w krew. Stanie się nawykiem. Nabierze lekkości. Przejrzystości myśli. Płynnego języka. Bo ostatnio tak trudno zabrać mi się za pisanie. To zawsze zostawiam na koniec. Na koniec dnia. A wtedy, jedyne na co mam siłę i ochotę, to odpalić sobie muzykę w słuchawkach i odpłynąć. 

Pisarz musi pisać codziennie. Prawda jest taka, że pisarka ze mnie taka, jak z koziej dupy sakiewka na złoto. Ale myśl jest jak najbardziej dla mnie. Uchwyciłam to, pitoląc kolejny obiad. Mieszając w garze i ćwicząc koordynację ręka oko (między mieszaniem i doprawianiem, podaję Małemu jogurt i wycieram z podłogi owoce, które wypluł). Właściwie powinnam pisać na każdym świstku papieru. Wtedy miałabym pewność, że uchwycę te dobre zdania, co mi się po głowie walają. Bo inaczej, zanim dokończę tysiąc rozpoczętych spraw, będzie wieczór. A wtedy to już bateryjki mam na wyczerpaniu.

Aby jakoś zebrać myśli, celebruję swoje przebieżki. To pozwala mi się wyluzować i wycisnąć z potem wszelkie głupoty z głowy. Ekspresowo nadrobiłam więc zaległości w punkcie 3. z TEGO wpisu 😁 Zawsze fascynowało mnie to zjawisko, że jak trzeba, to w 5 minut da się zorganizować wszystko, co do tej pory nie udało się nawet w kilka miesięcy. Mistrzami w tej dyscyplinie są zazwyczaj studenci 😅 Dużo mogę powiedzieć na ten temat z własnego doświadczenia. Niestety, akurat ta sprawność nie do końca sprawdza się w życiu macierzyńskim. Tu panuje zasada "co masz zrobić jutro, zrób natychmiast". 

Zachęcona przez Ewę z Zielonego Zagonka jestem na detoksie kosmetycznym. Zero komercyjnych mydeł, balsamów, kremów, peelingów i innych specyfików drogeryjnych. Jeszcze parę lat temu, nie wyobrażałabym sobie czegoś takiego. Ja - właścicielka szerokiego asortymentu kosmetycznego, którego nie powstydziłaby się nawet mała drogeria. 

Dziś, bez skrzywienia testuję naturalne alternatywy. Jestem już po tygodniowej sesji i powiem, że... Po pierwsze, nie nie śmierdzę 😂😂😂 Mimo odstawienia mydła. Tak na marginesie, jakież to obsesyjne i głęboko zakorzenione, że czystość kojarzy nam się tylko z gigantyczną ilością piany. Nie ma piany, nie ma higieny. 

Wracając do obserwacji z detoksu - efekty są bardziej, niż obiecujące. Po ŻADNYM balsamie moja skóra, a w szczególności pupa, uda i biust, nie wyglądały tak dobrze (w sensie, nie były tak dobrze nawilżone i gładkie). Zwolenniczki bezterminowego karmienia piersią zapewne wiedzą, czym jest skóra niczym pergamin. Spieszę więc z ogłoszeniem parafialnym, że da się z tym walczyć! Ale pod jednym warunkiem: trzeba zmienić myślenie i zamienić mydło na... miód a balsam na olej! Brzmi może szaleńczo, ale zapewniam, jest skuteczne. Wpadnijcie na Zagonek Ewy, a dowiecie się szczegółów.

Ponieważ chcę detoks przeprowadzić dogłębnie, wciąż praktykuję picie koktajli. Niemal każdego dnia wrzucam do blendera, co tam akurat mam na składzie. Jestem od tego uzależniona! Dzień bez koktajlu, to dzień stracony. Bo nie dość, że zastępuje mi on posiłek, to dodatkowo jest istną bombą witaminową. Najbardziej jednak się cieszę z tego, że moje Dziecię też jest fanem smoothie, jak Mama 😋 Poza tym, czym skorupka za młodu... i tak dalej 😊

Zabrałam się też za porządkowanie balkonu. Wiem, wiem. Ale lepiej późno, niż później. Właściwie znów miałam aranżację przenieść na przyszły rok. Bo przecież remont za pasem. Ale z Małym już nas trochę nosi, więc będziemy starali się coś wykombinować, by cieszyć się piękną pogodą bez wychodzenia z domu. Jak już dokonamy metamorfozy, pochwalimy się efektami. Na razie zdążyłam jedynie pozbyć się gniazda ptaszników w worku z ziemią! Dżizas, myślałam, że w naszej szerokości geograficznej nie ma takich pająków, co by mogły zawinąć w kokon człowieka! 😱😱😱

I na koniec jeszcze przypomnę o nowym wpisie na E-Szkrabie, gdzie zwierzam się z tego, dlaczego bez skrupułów zamieniam się czasem w księżniczkę. Jeśli ktoś przegapił ten urodzinowy wpis, to zapraszam TU

Po kilku dniach pięknej pogody mamy regres. Zimno, wieje, pada. Jak pada deszcz, to jeszcze znośnie. Bo można wziąć parasolkę, cieplejszą kurtkę i kalosze i trochę poskakać po kałużach. Gorzej, jak wieje na dokładkę. A już totalnie do luftu jest wtedy, gdy pada grad. A to w ostatnich dniach zdarzyło się kilka razy. W takie dni odpuszczamy sobie spacery.

A wiadomo, jak się siedzi w domu, dziecko mniej wyhasane łobuzuje więcej. I robi wszystko to, co tylko zdąży pojawić się w Twojej głowie z dopiskiem "tylko nie to". Nie wiem jakim sposobem, ale ta mała istota w mig odbiera Twój przekaz myśli. Do tego skutecznie wykreśla z niego przeczenie i przechodzi do ofensywy. W momencie masz wrażenie, że nagle dziecko ktoś Ci sklonował i po domu już nie biega jedna, ale kilka par małych nóżek i psoci w najlepsze. A Ty? Tobie pozostają trzy opcje.

Pierwsza, zakłada totalnie olewczy stosunek do sprawy. Czyli nie robisz nic. Siadasz na łóżku z kawą i czekasz na rozładowanie baterii. Tylko uwaga, tu jest mały szkopuł. Kiedy w tym modelu rozładowują się baterie? Licho wie.

W drugiej opcji, przybierasz odwrotną taktykę i liczysz na zmęczenie przeciwnika, jednocześnie dotrzymując mu kroku. Czyli biegasz za okupantem w tą i z powrotem, i prowokujesz do wzmożonej aktywności. Wydajesz z siebie wojenne okrzyki, gdy wchodzi na stół i z torby z laptopem chce Ci zrobić kebaba. Zagryzasz zęby widząc, jak kanapka z dżemem ląduje na kanapie (może gdy zje, zrobi się śpiący?). Wchodzisz w dywagacje o wyższości kiełbasy z keczupem nad zupą jarzynową. Nawet zaczynasz myśleć kategoriami "co tu jeszcze wymyślić?".

Jest też wyjście numer trzy, które zakłada odwrócenie uwagi i skupienie jej na czymś twórczym. Jak do tej pory, staramy się jak najczęściej korzystać z tego podejścia. Bo dwa powyższe, zwyczajnie mają zbyt dużo defektów. 

Dobrze, zarzucisz mnie zaraz rzeczowym "dawaj konkrety!", więc spieszę z wyjaśnieniami. Całkiem niedawno pisałam już o jednym pomyśle na to, jak skutecznie udaje mi się zagaić temat "Synku, pokaż mi, gdzie huśta się dziewczynka?", gdy on właśnie aranżuje kuchnię według własnego pomysłu, pokrzykując niczym indiański wojownik. Chcesz nadrobić zaległości w lekturze? Zajrzyj TU.

Teraz do naszego repertuaru doszły kolejne rozwiązania. I tak ostatnio głowiliśmy się, co zrobić z rolek po papierze. Zaczęliśmy kombinować, cudować, kleić i... wyszły nam wielkanocne kurczaki 😲 Nie będę udawać, że Mały wykonał większość pracy. On wybierał... tzn. wydzierał papier do oklejenia. Badał, do czego służą nożyczki i tysiąc sposobów na to, jak nie powinno się ich trzymać (już wie, że obsługując je tylko dwoma paluszkami wiele nie zdziała). Prócz tego dokonał obserwacji, jak szybko klej wchodzi w interakcję z kanapą i który kolor flamastrów najlepiej wygląda na rączce. 

Wszystkie powyższe doświadczenia świetnie przysposobiły małe łapki do robienia Świątecznych kartek. Najpierw uczyniliśmy nieco kolorowego bałaganu, bawiąc się farbami. A Później w ruch znów poszły nożyczki, klej i co tam nam się jeszcze nawinęło pod ręce 😊 

Ponieważ farba służy mojemu Synkowi bardziej do eksperymentowania z konsystencją, nawet nie robiłam podchodów do malowania. Kolorowanie kredkami też jakoś szczególnie nie zajmuje Małego. Ledwie postawi kilka kresek i obrazek uważa za w pełni pokolorowany. Ale... udało mi się znaleźć złoty środek! Kolorowanka do malowania wodą! To akurat okazał się strzał w 10! Odrobina wody wystarczy, by pokolorować rysunek. Widzę, że Dziecię ma przy tym sporo frajdy, a ja znacznie mniej do sprzątania 💙

A skoro już o kolorowankach mowa - wpadła nam w ręce ciekawa rzecz. Kolorowanka z aplikacją. Co prawda, sama kolorowanka jest klasyczna i tej nie da się kolorować wodą. Ale ma inną wielką zaletę. Po ściągnięciu odpowiedniej aplikacji na telefon... ożywają w niej obrazki! 😍 My mamy akurat wersję z dinozaurami, ale można wybrać coś innego, np. rybki, ptaki, albo dzikie zwierzęta. Ciekawskich odsyłam do strony Wydawnictwa Piętka.

Bez ściemy przyznam, że Synek z ożywiania dinozaurów ma wielką frajdę. No dobra, my ze Ślubnym też 😍😅  Całą trójką musieliśmy przeskanować strona po stronie każdego gada i zobaczyć, jak ten biega, a tamten lata. Z kolorowaniem jest mały problem. Bo u niespełna dwulatka, przy takich atrakcjach, kolorowanie schodzi na dalszy plan. Nieważne, że brakuje kolorów. Ważne, że wszystko się rusza! A ja nie narzekam, ani nie wciskam mu na siłę kredek do rączki. Łapczywie korzystam z chwili spokoju. 

Z kolorowaniem więc wielkich postępów nie poczyniliśmy. Ale przecież nie od razu Kraków zbudowano. Na razie Synek chętnie ogląda obrazki, które Tata skanuje mu telefonem (gdy robi to sam, nie zawsze wychodzi i strasznie się wtedy piekli). Zabawne jest to, że nie do końca ogarnia sytuację, kiedy dinozaury z kartki nagle przeskakują na telefon i zaczynają się poruszać. Jak na prawdziwego naukowca przystało, mocno eksperymentuje, starając się przy tym wyciągnąć wnioski 😆 Podkłada więc kredki pod kamerę i obserwuje, czy one też zaczną tańczyć w telefonie. Paluszkami stuka w ekran z nadzieją, że dinozaur zacznie za nim podążać. A gdy gad otwiera paszczę sprawdzają, czy to coś jest w stanie dziabnąć. Zabawy jest co niemiara, a okrzykom zachwytu nie ma końca. 

Powiem szczerze, że pierwszy raz zetknęłam się z takim rozwiązaniem. Niby klasyka, a z interaktywnym dodatkiem. I pomyśleć, że bawi nas później zdziwienie dzieci, gdy uparcie próbują z każdego ekranu korzystać dotykowo. Tą naturalną dla nich, a dla nas sytuacyjnie zabawną tendencję, świetnie obrazuje pewna historia, z życia wzięta. Podczas podróży pociągiem, mama pokazuje swojemu dziecku palcem w stronę okna, że o tam, na pastwisku, to jest krowa. Na co chłopiec niewiele myśląc podchodzi do okna i (ponieważ krowa jest zbyt mała, bo daleko to pastwisko) palcami wykonuje ruch powiększenia obrazu 😂😂😂

Witaj wiosno! Już nie tylko astronomiczna, kalendarzowa, ale ta najprawdziwsza! Nareszcie więcej słońca, kolejne plusy w temperaturze, zieleniejące pąki, zapach rozgrzanej promieniami ziemi... Nic, tylko rankiem, gdy otwierasz okno przy porannej kawie, masz ochotę przez nie wyfrunąć 😍😍😍

Kiedy tak wszystko budzi się do życia, mam dużo więcej ochoty i sił na zmiany wokół siebie. Tym razem, główkowałam nad ogarnięciem jakiegoś zgrabnego kącika dla Małego. Bo jego piętrząca się góra zabawek zaczynała być zbyt ekspansywna. Poza tym, jak przekonują zwolennicy metody Montessori (o których żartobliwie piszę, jednak słucham z uwagą), taki chaos jest dla dziecka mało stymulujący (by nie powiedzieć dosadniej). A do tego wszystkiego, naszemu Berbeciowi (który rośnie tak szybko, że ze Ślubnym czasem nie nadążamy) przyda się porządny kącik. Więc biorąc wypadkową z tych wszystkich problemów, obrałam kierunek - minimalizacja. 

Odłowiłam zabawki, przeznaczone dla Maluszków. Pochowałam wszystkie świecio-grajki. Resztę, zapakowałam w koszyk. Więc cały asortyment wciąż jest na wyciągnięcie ręki, ale sprytnie ratuje przed wywinięciem orła, np. na klocku 😅 Zorganizowałam stolik, tablicę, poukładałam książeczki. A tak a propos książeczek - one (obok samochodów i autobusu) sprawiają Małemu tak ogromną frajdę. Mamy takie przesuń i pociągnij. Z dźwiękami. Z dziurkami do sznurowania. Do poszukiwania konkretnych przedmiotów. Do nauki dźwięków, kolorów, liczb i czego tylko dusza zapragnie. Nasza biblioteczka wciąż rośnie. Nie spodziewałam, że będzie się to działo w aż takim tempie! Ale... Największą furorę robią ostatnio książeczki-opowiadanki. Czyli takie bez tekstu. Za to z żywymi ilustracjami i jakąś akcją, bądź myślą przewodnią.

Pomyślałam więc, że skoro opowiadanki tak przypadły Synkowi do gustu, fajnie będzie skorzystać z plansz edukacyjnych. Są duże, przystępne i gotowe do nauki i zabawy od zaraz 😊 Dodatkowo, ich wielką zaletą jest wszechstronność w użyciu. Można zrobić z nich podkładkę na dziecięcy stolik, gdy chcemy go nieco ożywić. Można z nich zrobić "gotowca" na tablicę lub lodówkę (obrazek jest zawsze na podorędziu, gotowy uratować nas z opresji, rzuconym zaradnie zestawem pytań "Zobacz, co tam trzyma chłopiec?", " A pokaż, gdzie jest piesek?", gdy na nogawce wisi nam tykająca bomba). Można też użyć planszy, jako zwykłego obrazka, w dziecięcym pokoju. Można też ją pociąć i zrobić puzzle (ale to opcja dla starszych dzieci, poza tym, mnie by chyba było szkoda tak ją potraktować 😉).

Nareszcie coś, co można pałaszować bez większych wyrzutów sumienia i nie modlić się, by poszło w cycki. No... chyba, że chcesz zrobić i zjeść całą blachę 😊 Robi się szybko, o ile posiadasz blender. Doskonale nadaje się do kawy, ale też wtedy, gdy nachodzi Cię ochota na słodkie. To prawdziwy good mood food! 😍

Czego potrzebujesz?

Ponieważ ostatnimi czasy tonę w sieci w poszukiwaniu pomysłów, jak tu zająć Berbecia, wciąż natykam się na dwa obozy. Jeden mówi kup to, to, to i to. Tamto też. Bo sensoryka, motoryka ekologia, rozwój taki a śmaki, wzrokowy, nauka mówienia itp, itd... Nic, tylko trzymać się za kieszeń. Tym bardziej, że sami ze Ślubnym, choć już jesteśmy przecież dorośli, dostajemy oczopląsu i kupilibyśmy prawie wszystko. No co, własnemu dziecku odmówisz? Ale prawda jest taka, że te duperele często kupujemy dla siebie. Z ciekawości i umiłowania zabawek. Chyba taka rekompensata za nasze PRLowskie dzieciństwo, gdzie tylu cudów nie było. 

Drugi obóz też jest radykalny. Tylko ten dla odmiany nawołuje "Wyrzuć wszystko, co już zdążyłeś kupić! Twoje dziecko tego nie potrzebuje" (puszczam oko do wyznawców Montessori). No i mam taką obserwację w związku z tym, że chyba coś w tym jest (patrz ostatnie dwa zdania z akapitu wyżej). Mały i tak nie ogarnie 15 samochodów. Za to kocha miłością bezgraniczną tych 5, które ma. Poza tym, to podejście ma duży atut. Minimalizm. Przy ściśle kontrolowanych zakupach rozwiewa się problem przestrzeni, która byłaby systematycznie poddana zabawkowej ekspansji. Więc to mamy z głowy.

Pojawia się w tym miejscu druga kwestia. Jeśli nie nowe zabawki, to co?  No właśnie. Tu jest pies pogrzebany. Bo można kupować drogie, drewniane i eko, grzmociki w duchu Montessori. Można, też ruszyć głową, zrobić coś chałupniczo z dzieckiem, a zaoszczędzone pieniądze odłożyć na wakacyjne wygibasy. Wszystko bowiem się rozchodzi o pomysłowość, zaangażowanie i czas, który poświęcamy dziecku. Wiem, że każdy z nas chce z siebie dać wszystko dla swojego Malucha. Lecz zagonieni, zapracowani i zmęczeni, często nie mamy na to czasu, albo siły. Dlatego, w porozumieniu z Księciem, wpadliśmy na pomysł, by Wam to ułatwić.

Jesteśmy. Znów wciśnięci w zimowe wieczory, grube kurtki i zmęczone twarze. A my, na przekór temu wszystkiemu, jesteśmy wypoczęci, wciąż pełni wiosennej lekkości i maderyjskiego klimatu. Zachwyceni tym, że można żyć inaczej. Spokojniej, bardziej kolorowo, życzliwiej. I choć to w sumie żadna nowość, bo to nie był mój pierwszy wyjazd za granicę, to pierwszy raz ta różnica tak bardzo poruszyła moje serce. Bo u nas śnieg, zmarzlina, przedwczesne wieczory i ludzie wkurwieni już od samego rana. A tam błękit nieba, kolorowe targi, uśmiechnięci i zawsze gotowi do pomocy ludzie.

Rozumiem, że Polska to kraj meteopatów. I że gdyby nie ta pogoda, to każdy najpierw pobiegłby w ultramaratonie, później byłby gotów góry przenosić, po drodze sprzątnąłby nawet na Wiejskiej. Przepraszam, jeśli kogoś urażam, pakując go do szuflady razem z innymi. Racja. Nie wszyscy przecież są tacy sami. Ale co do ogólnej tendencji chyba się ze mną zgodzicie, że jesienią i zimą to poziom kultury osobistej widocznie spada. Bo to, że nastrój leci na łeb na szyję, to akurat rozumiem. Ale dlaczego zaraz mam oświadczać całemu światu, bez skrywanej złości, że jam jest ten, który wstał lewą nogą i zmarzł w ucho prawe, i wyszedł bez kawy na mróz siarczysty? Właśnie tego do końca pojąć nie mogę i chętnie zmieniłabym to, choćby jakimś nakazem odgórnym.

Ale dosyć tego narzekania na narzekanie 😊 Trudno, świata nie zmienię. Kijem Wisły też nie będę cofać. Ale mogę Wam napisać, jak spędziłam przedostatni tydzień. Może się komuś jeszcze udzieli mój wakacyjny nastrój. Tak, wybaczcie. Moja bardzo wielka wina, że nie dałam rady pisać tuż po powrocie. Chyba przez ten buzujący w żyłach procent portugalskiej radości. Nie jest mi łatwo znów przykleić się do linijki szaro-burych planów na przetrwanie. Bo u mnie już wiosna. Szkoda tylko, że za oknem wciąż ciężko ją znaleźć.

Wracając do wyjazdu... Madera to wyspa idealna dla małych dzieci. Nie trzeba się martwić o zbyt wysokie temperatury (o tej porze roku). Domyślam się, że brzmi to jak ironia, gdy za oknem jak nie śnieg, to plucha. Ale powiedzmy sobie otwarcie, czy plażing z małym dzieckiem jest realny? No właśnie. Dlatego planując nasz wypad, pod uwagę wzięłyśmy z Siostrą optymalizację 😝 Czyli my zadowolone, Mały zaopiekowany.  

Zwiedziłyśmy większość miejsc, które chciałyśmy zobaczyć. Choć ostatecznie nie wybrałyśmy żadnej wycieczki, które oferowało nam nasze biuro. Bo to co nas interesowało, np. zwiedzanie jeepami, nie nadawało się dla roczniaka. Ale... W międzyczasie obskoczyłyśmy miejscowe biura i gdy już się niemal zdecydowałyśmy na jedną z opcji, w ostatniej chwili zmieniłyśmy zdanie. I to była  bardzo dobra decyzja! 

Zwerbowałyśmy jednego taksówkarza i wynajęłyśmy go na dwa dni. Więc miałyśmy tournée po wyspie, może nie z wykwalifikowanym przewodnikiem, ale co tam. W końcu czy na zorganizowanej wycieczce przewodnik zatrzymywałby się na środku drogi, nad klifem, byśmy mogły tylko zrobić sobie zdjęcia? Nie zrywałby też dla nas tamtejszych owoców tylko po to, żeby pokazać ich różnorodność i smak (dzięki niemu wiem, że istnieje coś takiego jak pitanga 😍). Nie zawiózłby nas w miejsce, gdzie częstowano nas miejscowym specjałem - kawową nalewką własnej roboty. Ale co najważniejsze, nikt nie dostosowywałby całego autokaru, pod dyktando mej Latorośli. A w naszej opcji miałam absolutny komfort, że gdyby Małemu coś się nie spodobało (co ostatecznie miało miejsce) to nie muszę czekać 4 godzin na krawężniku, aż wszyscy zdążą przespacerować się do klifu i z powrotem.

Właśnie tego spaceru Mały tak bardzo nie chciał zaliczyć.

Dzięki naszemu kierowcy, jedliśmy też w najlepszej knajpie na wyspie rybę miecz z pieczonym bananem, wcale nie wydając przy tym fortuny (za 4 dania z napojami zapłaciłyśmy ok 30 euro). 

Ryba z pieczonym bananem zaskakująco dobrze się komponowała, do tego smakowała wybornie. Ale frytki, według Małego, trzeba było dosolić 😊

Zawiózł nas też do portowego miasteczka, z którego wywodzi się maderyjski napój wyskokowy poncha (maderyjski rum z trzciny cukrowej+miód+sok z cytryny/pomarańczy/inny, zależnie od upodobań). Dobry ten wynalazek, ale i (choć nie wierzę, że to piszę) diabelnie mocny 😝

Na pierwszym planie nikita, na drugim poncha 😍

Wynajęcie taksówki, wcale nie wyszło nas drożej, niż wykupienie fakultatywnych wycieczek dla 2 osób. Koszt jednej z nich (a musiałybyśmy wykupić 2, by zwiedzić zachodnią i wschodnią część wyspy) oscylował w granicach 60 euro. Więc mnożąc tą kwotę razy 4 (dwie wycieczki dla dwóch osób) wychodzi całkiem spora sumka. Tymczasem my za jeden dzień wynajmu taksówki zapłaciłyśmy 100 euro. Plus, wspomniany wyżej, nieprzekładalny na pieniądze komfort podróży z małym dzieckiem. 

Oczywiście nie chce się tu rozwodzić nad zajebistością naszego pomysłu. Bo są też inne rozwiązania, które pewnie kosztują znacznie mniej i są bardziej satysfakcjonujące. Chociażby wynajem samochodu i samodzielne zwiedzanie wyspy, co również brałyśmy pod uwagę. Ale do tego albo trzeba mieć więcej czasu (nie tylko tydzień), albo przed przyjazdem trzeba się dobrze do tego przygotować. Czyli uwzględnić, co się chce zobaczyć. Wybrać najlepszą drogę. A przede wszystkim, trzeba sobie kupić bardzo dobrą mapę, która będzie nadawała się do czegoś więcej, niż podtarcia. Nasza niestety, choć wydałyśmy na nią 11 euro (za zwykłą rozkładaną mapkę!) nadawała się właśnie tylko do tego. Bo nawet  miejscowi nie potrafili na niej zlokalizować miejsca, w którym aktualnie się znajdowaliśmy. Zaznaczę, że pytałyśmy również panią, która pracowała w firmie wynajmującej przewodników, więc ostatecznie nie jest to dowód naszej indolencji 😆

Ponieważ właściwie w ostatniej chwili zdecydowałyśmy się na Maderę i dany terminie, nie przygotowałyśmy się jak trzeba, do samodzielnego zwiedzania całej wyspy. Dlatego 2 dni minęły nam na rozeznaniu się po Funchal, gdzie znajdował się nasz hotel. 

Dla tego widoku zdecydowałyśmy się na hotel Panoramico 💕💕💕

Owe dwudniowe rozeznanie w terenie miało swoje plusy, bo obeszłyśmy Funchal w całości. Zaliczyłyśmy pobliskie sklepiki, zrobiłyśmy rekonesans co i gdzie warto kupić. A to nie byle jaka umiejętność, bo np. ceny poncho potrafiły się różnić aż o 20 euro! Odwiedziłyśmy też najstarszą miejscową winiarnię, gdzie można było degustować ile głowa, albo portfel wytrzyma (degustacje nie były oczywiście darmowe, ale wino wyborne i do tego dokonując zakupu można było odebrać je na lotnisku. Nie wchodziło więc do ogólnej wagi bagażu). Nota bene, niektóre z tych win można kupić w naszym polskim dyskoncie i to niezbyt drogo. Jadłyśmy pieczone kasztany, jechałyśmy kolejką linową, zwiedziłyśmy tropikalny ogród, tańczyłam (jeśli bujanie się z wymienionym wyżej obciążeniem można w ogóle nazwać tańcem) też na rynku w akompaniamencie miejscowego bandu (gdzie dostałam oklaski ze wszystkich pobliskich knajpek).