Mój pierwszy Dzień Matki

Pierwszy raz ten dzień jest również moim świętem

 

Takie trochę dziwne uczucie, bo przecież nie o świętowanie w potocznym znaczeniu tu chodzi. Przynajmniej dla mnie. Dzisiejszy dzień nie jest da mnie oczekiwaniem na kwiatki, laurki, czy korale z modeliny. Choć to wszystko słodkie. I kto wie, może za dwa, trzy lata właśnie ich zapragnę. Ale na dziś Mały jest jeszcze zbyt mały, żeby nawet powiedzieć "mama". 

Dla mnie ten dzień jest wzruszeniem. Bo w zeszłym roku o tej porze mój Synek rozpychał się w brzuchu i kopał po żebrach. Czekałam na niego. Bardzo. Z utęsknieniem ale i ostrożnością. Co jak nie przypadniemy sobie do gustu? A jeśli macierzyństwo będzie mi szło totalnie do dupy, to co? Czy będę potrafiła z siebie zrezygnować? Wstawać w nocy dwadzieścia razy, albo nie spać wcale? Nie jeść? Nie pić? A co jeśli puszczą mi nerwy? Czy nie będę obarczać tym dziecka? A jeśli poród będzie trudny? Czy on mi wybaczy chwile, kiedy myślałam tylko o sobie? Czy ja sobie to wybaczę? Czy będziemy mogli przytulić się z miłością zaraz po tym, jak złapie pierwszy oddech? A może chwilę później jak się pojawi zechcę uciec, wyjść bez słowa? A może to on odwróci główkę, bo spodziewał się innej mamy?

Pytań była cała masa. Nie zdążyłam się nad nimi dłużej zastanowić. Nie zdążyłam ich wszystkich zadusić w zarodku bezkompromisową racjonalnością. A to dlatego, że nasz Mały Książę zrobił nam niespodziankę i postanowił pojawić się na świecie wcześniej, niż wieszczyli lekarze. W noc, kiedy wszyscy gapili się w niebo, w poszukiwaniu swojej szczęśliwej spadającej gwiazdki, moja zechciała opuścić matczyne ciało. Wbrew pozorom nie było strachu, ani paniki. Raczej ekscytacja i ciekawość.
Zabawne, bo te emocje (i pewnie sama specyfika porodu) tak na mnie wpłynęły, że nie poznałam własnego Męża na porodówce! Dobrze, że całkiem szybko doszłam do siebie. Bo, o zgrozo, jak tu rodzić z obcym facetem?! 😵😱😂

Gdy moja Gwiazdka spadła z nieba, była najpiękniejsza na świecie. I okazało się, że te wszystkie wcześniejsze pytania i wątpliwości były bez sensu. Mały od razu, gdy tylko położyli go na moim brzuchu, przytulił się z miłością. Nie płakał. Choć był maleńki, mniejszy niż przeciętne dzieci, i świat na pewno go przerażał. Zbyt głośnio, zbyt jasno, zbyt zimno, złowrogo dla kogoś, kto jeszcze niedawno wesoło harcował w brzuchu. Na pewno był też zmęczony. W końcu przyjście na świat nie tylko dla mnie było wyzwaniem.

Ale dzielny Synek patrzył na nas swoimi wielkimi granatowymi oczkami i już nic nie było ważne. Wtedy też obiecaliśmy sobie, że będziemy dla siebie najważniejsi przez całe życie. Że nic, ani nikt tego nie zmieni. Że nasza miłość będzie lekiem na całe zło. I przyznam, że całkiem nieźle nam to wychodzi. Jeden szeroki uśmiech wystarczy, abym z chmury gradowej zmieniła się w oazę spokoju. Dobry nastrój dziecka staje się moim. Widać nie tylko w jego małej główce on i Mama to jedność.  Codziennie mu powtarzam, jaki jest ważny, kochany i wyjątkowy. W tym uwielbieniu i zachwycie pozostaje mi tylko mieć nadzieję, że nie wyrośnie na narcyza 😅

Chciałabym, aby nawet gdy dorośnie pamiętał o naszej obietnicy. Aby wiedział, że zawsze może na mnie liczyć. Chciałabym być dla niego nie tylko drogowskazem ale i inspiracją. Ciepłym domem i bezpieczeństwem. Ale także partnerem do rozmów. Chciałabym, aby nie zapomniał, że jest całym moim światem. Serduszkiem, które wyrosło pod moim. Dzięki temu łączy nas jedyna w swoim rodzaju więź. Taka trudna do uchwycenia zmysłami, trudna do ubrania w słowa. Może trochę magiczna?

Tak. Wierzę, że Matkę z dzieckiem łączy coś niewytłumaczalnego. Sama kiedyś byłam tego świadkiem. Kilka ładnych lat temu, tuż nad ranem, miałam okropny i bardzo realistyczny sen. To co się w nim stało tak bardzo mnie złamało, że płakałam jak rzadko kiedy w realu. Krzyczałam też "Mamo" (ciągle we śnie). Gdy się obudziłam, wciąż miałam łzy na policzkach. Szybko jednak otrzeźwiałam, bo była sobota i zajęcia na uczelni przede mną. Leżąc jeszcze chwilę w łóżku spojrzałam na telefon, sprawdzić która godzina. Patrzę, nieodebrana wiadomość. Czytam. A tam SMS od Mamy "wszystko w porządku?". Patrzę na godzinę wysłania wiadomości - jakiś kwadrans wcześniej. Czyli wtedy jeszcze byłam w swoim złym śnie. Oddzwaniam, trochę zdziwiona treścią, bo  przecież rozmawiałyśmy dzień wcześniej. To, co wówczas usłyszałam jako wyjaśnienie, powaliło mnie na łopatki! 

Mama: "Wstałam dziś wcześniej. Wszyscy jeszcze śpią. Właśnie piję kawę, ale czuję się jakoś nieswojo. A przed chwilą wydawało mi się, że mnie wołasz. Więc pomyślałam, że napiszę do Ciebie spytać, czy wszystko w porządku".

I jak tu się nie zgodzić ze stwierdzeniem, które mnie mocno chwyta za serce: "Kiedy Bóg doszedł do wniosku, że nie może być wszędzie, stworzył Matkę"?