Jak kupować mniej?

Czyli wprowadzenie do Zero Waste w moim wydaniu

Zanim odkryłam, że jest coś takiego jak nurt Zero Waste ze swoim praktycznym minimalizmem, zaczęłam wprowadzać do domu jego zasady, pod roboczą nazwą "odgruzowanie". Wietrzenie kątów w domu wcale nie jest łatwe. To proces. Dość bolesny. Tym bardziej, że zaczyna się w głowie i niepodzielnie łączy się z odgruzowaniem życia.

Moment przełomowy i niemal wymagający psychoterapii zaczyna się wówczas, gdy dochodzi do Ciebie wstrząsająca myśl: ­­wcale nie potrzebujesz tych wszystkich klamotów, bez których do tej pory nie mogłaś żyć. I tracisz grunt pod nogami. Bo najpierw musisz przyciąć niewidzialne nici, które łączą Cię z tymi flakonami, puzderkami, pudełeczkami, łaszkami. Jak to, mam to wszystko wyrzucić?! 😱😱😱

To nic, że są stare, zakurzone i generalnie sięgnęłaś po nie może ze 2 razy od zakupu (w wersji optymistycznej). Ale były z Tobą od tak dawna. Kupiłaś je z nadzieją na wielkie zmiany. Spektakularny efekt wow, który w Twoim przypadku się nie sprawdził (albo masz zupełni inny typ cery, figury, gust... albo dany produkt jest po prostu do dupy). Z owczego pędu, w końcu inni też to mają, mam i ja. Z sentymentu, zawsze przecież o tym marzyłaś, to nic, że w międzyczasie marzenie przestało być aktualne. Pod wpływem impulsu, taka dobra cena, aż żal nie kupić. Dla nagrody, w końcu każdemu się coś od życia należy! 

Powodów była cała masa. Teraz tyle samo jest zajętej przestrzeni rzeczami, których tak naprawdę nigdy nie potrzebowałaś. Ale ta myśl powoduje w Tobie kolejny wstrząs. Uznając, że tak wiele zakupów zrobiłaś niepotrzebnie, musisz się przed sobą przyznać, że są sprawy nad którymi nie panujesz (co nie jest jednoznaczne z tym, że się zapanować nad tym nie da, choć na początek tylko cień pocieszenia, ale zawsze!). Coś wyrzucić to jak zrobić dziurę w murze bezpieczeństwa, którym tak szczelnie się obudowałaś. Nie wyrzucę. Jeszcze się przyda. Może schudnę. Znów będzie na to moda.

Prawda jest taka, że się nie przydaje. Zapominasz o tym (w końcu nie używasz tego na co dzień, żeby nie powiedzieć, że nie widziałaś tego na oczy od kilku lat) i... kupujesz nowe. Znam to zbyt dobrze z autopsji. Otwierałam szafę i zanim dokopałam się do tego czego szukałam, zdarzało się, że trafiał mnie szlag. 

I mimo wyssanego z mlekiem matki chomikowania, zamarzyło mi się, aby ilość możliwości do schowania, wyrzucenia, użycia, zjedzenia, ubrania (niepotrzebne skreślić) była ograniczona. A tym samym, bardziej przejrzysta. Moje marzenie wcale nie było z tych łatwych, biorąc pod uwagę fakt, że wyrastałam się w domu pełnym przydasiów, niezbędników, zastępników i niezliczonej ilości klamotów. Dla dociekliwych nadmienię - nie, nikt u nas nie choruje na zespół Diogenesa 😅😇 Ale tak już chyba jest z pokoleniem moich rodziców. Ludzi, którzy dorastali w czasie wszelkiego deficytu. Teraz mogą sobie wszystko zrekompensować.

Nic więc dziwnego, że naciągnęłam tymi zwyczajami, jak zbyt mocna herbata. Ale nadeszło trzęsienie ziemi. Na świecie miało pojawić się nam dziecko. A dziecko już na wstępie wprowadza się do domu z całą masą klamotów. Z tą jedynie różnicą, że jego klamoty są niemal w 100% przydatne. Ok, przynajmniej na początku 😅 Z każdym miesiącem fantazja rodziców rozpasa się bardziej i bardziej.  

Więc odkąd powiększyła nam się rodzina, baczniej zaczęłam czynić czystki w domu. Ponieważ wciąż było mi "szkoda", wiele rzeczy oddałam. Nietrafione perfumy. Za ciężkie kremy. Za duże i za małe ubrania. Przeczytane książki z tych "na jeden raz". Sporo wyrzuciłam. Wyczekałam taki moment, kiedy sentymenty zostały zakrzyczane przez pragmatyzm i sięgnęłam po śmietnik. Wbrew moim przewidywaniom, nigdy nie przydały się skrypty i notatki ze studiów. Nie wróciłam już do ulubionych (znoszonych) butów sprzed dwóch sezonów. Wywaliłam resztki kosmetyków, wiesz, tych do użycia na jakże cenny ostatni raz. Przekopałam kuchnię (chyba do żywego) i pozbyłam się wszystkich resztek.Tych na wielki głód i zapomnianych gdzieś w czeluściach szafki.

Gdy zrobiło się luźniej na półkach wzięłam głęboki oddech, a potem długopis i kartkę papieru. Dzięki temu, że wcześniej przeprowadziłam wnikliwą analizę etykiet (nie tylko tych na produktach spożywczych, ale i na kosmetykach) wiedziałam czego potrzebuję. Okazało się, że niemal 95% rzeczy, które dotąd wydawały mi się niezbędne, tak naprawdę mogę ze spokojem wykreślić z naszego życia. I choć brzmi to jak "Ala ma kota" dla mnie było olśnieniem. Uczucie można porównać do tego, kiedy wchodzisz w spodnie sprzed odchudzania i z wielką satysfakcją stwierdzasz, że teraz prócz Ciebie zmieści się w nich cała Twoja rodzina.

Od tamtej pory zaczęłam inaczej podchodzić do zakupów. Po pierwsze lista. Zawsze planuję, co mam kupić na kolejny tydzień. Zapisuję też na bieżąco braki w skromnych zapasach. Właśnie. To drugi ważny punkt. Czy rzeczywiście robienie zapasów, jak na wypadek kataklizmu, jest potrzebne? Kiedy kilka razy (właśnie po zrobieniu zapasów) przyniosłam ze sklepu mole spożywcze i musiałam WSZYSTKO wywalić do kosza, stwierdziłam, że to nie ma sensu. W sklepie i tak bywam regularnie, a tych jest przecież klęska urodzaju, więc z głodu nikt u nas nie padnie (najwyżej będzie jajecznica 😋) Z kosmetykami sprawa też nie jest aż taka dramatyczna. Gdy skończy się mydło lub szampon, zawsze mogę coś podprowadzić chłopakom.

Stałam się innym konsumentem. Teraz kupuję mniej, za to produkty z wyższej półki. A ponieważ nie mogę się pozbyć tego cholernego "szkoda", to wszystko wykorzystuję do cna. I choć początki były trudne, przyznam, że im mniej bambetli, tym lepiej się oddycha. I głowa jakaś taka lżejsza. Może myśl, że przestałam być kompulsywną konsumpcjonistką zrobiła swoje? 👆😌

Photo by rawpixel.com on Unsplash