Mój Syn ma kilka supermocy. Niektórych mu zazdroszczę, inne przeklinam siarczyście. Ale zawsze po cichu, pod nosem, przez zaciśnięte zęby. Odkąd odkryłam, że Mały dostał coś ekstra, obserwuję go wnikliwie. Co zaobserwowałam?

Ma rączki jak gekon. ZAWSZE i WSZYSTKO się do nich przyklei. Niech nie zwiedzie Cię ani waga ani gabaryt obiektu, który chcą dosięgnąć małe łapki. Jeśli jesteś przekonana, że coś na bank jest za duże/ciężkie, Twój Maluch na pewno Ci udowodni, że jest odwrotnie. Dla mojego Synka im większy przeciwnik, tym większa frajda. I odwrotnie. Czasem myślę, że w oczach ma mikroskop. Z podłogi sprzątnie każdy okruszek. Nawet, gdy jest wielkości roztocza. Ten sokoli wzrok wyczai wszystko. A już na pewno wypatrzy, kiedy do kubeczka z sokiem dodaję lekarstwa, albo gdzie chowam telefon.

Nie wiem jak inne dzieci, ale mój Synek jest strongmanem. Bez większego trudu rzuca dużymi przedmiotami, przesuwa je i przewraca. Na nic zdały się moje zabezpieczenia kuchennej szuflady w postaci zgrzewki wody i kartonu z sokami (te kupne można sobie między pośladki wcisnąć! Chwila moment i po zabezpieczeniu). Wystarczyło mocniej zaprzeć się nóżkami by na luzaku odsunąć szufladę i dalej beztrosko rzucać miskami.

Co tam ciężkie paczki! Zanim ktoś je otworzy, małe rączki muszą dokonać inspekcji, czy każdy bok pudła jest taki sam? I czy rogi dadzą się obskubać i zjeść? Bez względu na zawartość paczki, koniecznie trzeba sprawdzić, jaki jest najkrótszy czas wyrzucenia z niej całej zawartości. A jak coś jest szczególnie zajmujące, należy poddać to próbie pupy. Nawet, jeśli są to ekochrupki, które po tym zabiegu staną się ekopyłkiem. A co tam! Rodzice i tak zjedzą. 

5 litrowa butla wody? Przecież można nią rzucać i podrzucać zanim się nie znudzi. Blaszki z piekarnika? To pestka! W sekundzie lecą na drugi koniec kuchni, w dodatku rzucone jedną rączką. Wielka walizka zapakowana po sam brzeg? Trzeba najpierw wypchnąć ją z pokoju. Potem zrobić z niej jeździk. Otworzyć i wywalić całą zawartość (w końcu nie ma nic gorszego, niż źle poukładane rzeczy), aby na końcu do niej wejść i zacząć krzyczeć, by teraz ktoś ciągną walizkę z małym odkrywcą w środku.

Jeśli wydaje Ci się, że coś jest wystarczająco daleko, by dziecko tego nie dostało, wiedz, że źle się dzieje! Dzieci posiadają jeszcze jedną supermoc. Tzn. "dalej, dalej ręce Gadżeta!". To niesamowite i przerażające zarazem. Bo wydaje Ci się, że do gniazdka jeszcze daleko. I nim dobiegniesz, łapiesz dziecko w OSTATNIEJ chwili. Niestety zdarza się i tak, że dziecko Cię przechytrza. Tym sposobem przeszliśmy już próbę skwierczących paluszków.

Są też supermoce, których zazdroszczę swojemu Maluchowi. Wstaje zawsze uśmiechnięty. A co niesamowite, robi to jeszcze nim się obudzi! Z zamkniętymi oczami siada na łóżku i pokrzykuje, żeby zapalić światło, albo wyjść z sypialni. Ech... a człowiek oddałby pół królestwa, za każde dodatkowe pół godziny snu.

Książę kocha muzykę. Jak mało kto czuje bluesa i tańczy do każdego bitu. Nie pogardzi nawet hałasem miksera. Wystarczy kilka wpadających w ucho dźwięków, by nawet w półśnie pupa zaczęła się kołysać, a rączka poszła w górę jak do krakowiaka. Ale jego the best jest Power of Trinity, którego "Chodź ze mną" uspokajało go nawet w kolkach. 

Co jeszcze?

Nie zrażają go porażki ani utrudnienia. Mogę go przestawiać 50 razy od kibla, a on i tak ubije szczotą masło. Będzie wachlował deską, by znów skosztować żelowego kwiatka. Zrobi przegląd śmietnika i ze 3 razy zmieni mi program podczas prania. Ach te guziczki i pokrętła! Rajcują go wszystkie tego typu rzeczy. Wystarczy zrobić cyk, by na buzi pokazał się szeroki uśmiech. Swoją drogą, też bym tak chciała. Masz dzień z tych do dupy, więc naciskasz jakiś guzik (dajmy na to czekając na windę) i voilà! Jakbyś dostała drugą szansę.

Fantazja Małego jest nieograniczona. Nocnik służy do wszystkiego, tylko nie do 1 ani 2. Właściwie zupełnie niepotrzebnie zagraca łazienkę. Samochód udawać może wszystko. Od butów Taty, przez krzesła barowe, aż po 30 litrowe garnki. Potrafi tak coś schować, że szukam tego pół dnia. Jak pilota od radia, który przecież czekał spokojnie w kartonie z sokami. Do tego ten mały Człowiek dziwi się, dlaczego nie chcę polać lukrem skarpetek? Przecież położył je na blacie, tuż obok świątecznych pierników, które właśnie ozdabiamy. Albo dlaczego się nie śmieję, kiedy w sekundzie zrzuca z suszarki całe pranie i najpierw robi z niej artylerię (Tata na bank byłby dumny!!), potem harfę, by na końcu ją złożyć jak trzeba i udać, że tego prania w ogóle tu nie było. A jeśli zastanawiasz się, jak szybko wydobyć czekoladki z kalendarza adwentowego, podpowiem Ci. Znów próba pupy okazuje się niezawodna! Bo czekoladki w popłochu wyskakują same.

Nie wiem jak on to robi, że jego uśmiech topi mi serce. Nawet, gdy mam bad day, a w tle słyszę kwaśny śpiew Muńka "o jaka jesteś rozpieprzona, rozpieprzona".